นั่นคือวิธีที่นักสรีรวิทยาและนักนิเวศวิทยาในทะเลลึกเว็บตรง Mackenzie Gerringer อธิบายความกดดันที่บีบลงมาบนปลาที่มีชีวิตที่ลึกที่สุดที่รู้จักซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 8 กิโลเมตร Gerringer จาก Friday Harbor Labs ของ University of Washington กล่าวว่าสิ่งที่อาจช่วยให้หอยทาก Mariana สีซีดตัวเล็กเหล่านี้สามารถอยู่รอดได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ก้นโดยมีสารที่หนาเป็นน้ำ
ตระกูลหอยทากได้ชื่อเล่นมาจากการที่สัตว์น้ำตื้นบางชนิดในกระแสน้ำฟ้า
คะนองจับก้อนหินที่มีถ้วยดูดเล็กๆ อยู่ที่ท้องแล้วขดตัว “น่ารักมาก” เกอร์ริงเจอร์พูด และบางทีถ้าคุณหรี่ตา อาจดูเหมือนหอยทาก
เธอและเพื่อนร่วมงานได้ค้นพบปลาที่ลึกที่สุดในปี 2014 ในร่องลึกบาดาลมาเรียนาของมหาสมุทรแปซิฟิกทางตะวันตก และได้บรรยายถึงชื่อใหม่ว่าPsuedoliparis swirei เมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายนในZootaxa เพื่อจับตัวอย่าง Gerringer และเพื่อนร่วมงานหันไปหากับดักที่รุนแรง พวกเขาถ่วงน้ำหนักกับดักตาข่ายด้านข้างแบบกล่องพร้อมแผ่นเหล็กเพื่อจม ใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมงกว่าจะตกลงไปด้านล่าง
นักวิทยาศาสตร์ใช้เหยื่อล่อปลาแมคเคอเรล ซึ่งหอยทากไม่กิน แต่ปลากินสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำที่เลี้ยงปลาทู Gerringer กล่าวว่าเกี่ยวข้องกับแมลงในสวนที่ไม่เป็นอันตรายจากระยะไกล “ฉันจะไม่กลืนแอมฟิพอดเป็นๆ แน่นอน หลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้” อย่างไรก็ตาม หอยทากมีขากรรไกรชุดที่สองที่ด้านหลังคอของมัน ซึ่งทำให้ครัสเตเชียนสามารถกลืนได้อย่างปลอดภัย
เรื่องราวดำเนินต่อไปด้านล่างภาพ
DEEP GOO ทีมงานภาพยนตร์ชาวญี่ปุ่นจับภาพของ Mariana snailfish ซึ่งเป็นปลาที่ลึกที่สุดในทะเล สำรวจปลาแมคเคอเรลที่หุ้มด้วยสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ (ใช้โดยนักวิจัยเพื่อดึงดูดสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเลลึก) ที่มีความลึก 8,178 เมตร สายพันธุ์ใหม่นี้หลีกเลี่ยงการลากด้วยสิ่งที่เป็นวุ้นที่เหมาะสม
รับประกัน/NHK
สำหรับสัตว์ที่อาศัยอยู่ในแรงกดดันและอุณหภูมิที่รุนแรงเช่นนี้ (1° หรือ 2° องศาเซลเซียส) หอยทากไม่ได้ “ดูแข็งแรงมาก … หรือหุ้มเกราะมาก” เธอกล่าว “คุณสามารถเห็นสมองผ่านกะโหลกได้จริงๆ”
การละเลยกล้ามเนื้อและกระดูกที่หนาแน่นอาจช่วยเพิ่มการลอยตัวของหอยทากและประหยัดพลังงาน ปลาเหล่านี้ไม่มีช่องระบายอากาศที่ทำให้ปลาอื่น ๆ ยกขึ้นเล็กน้อย แต่นั่นก็จะถูกบีบอัดจนไม่มีอะไรเลย ในทางกลับกัน ปลาสเนลฟิชจะมีสารที่หนาเป็นน้ำ ลอยตัวได้ดีกว่ากล้ามเนื้อและกระดูก และอัดได้น้อยกว่าอากาศ
สารที่หนายังอาจช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการว่ายน้ำโดยเสนอการปรับปรุงรูปร่างราคาถูก Gerringer และเพื่อนร่วมงานเสนอในวันที่ 6 ธันวาคมในRoyal Society Open Science เพื่อทดสอบแนวคิดนี้ เธอพิมพ์สามมิติและใช้เครื่องยนต์เป็นโรโบ-สเนลฟิช ง่ายกว่าจับของจริง Gerringer กล่าว
ปลอกยางรัดรอบหางหุ่นยนต์ช่วยให้เธอเติมหรือลบน้ำได้โดยประมาณเป็นเนื้อเยื่อเจลาติน ด้วยแขนเสื้อที่ว่างเปล่า ตัวปลากว้างจะจับหางบางๆ ทำให้เกิดกระแสน้ำวนที่ทำให้เกิดการลาก ด้วยการทำให้แคบลงอย่างกะทันหันนี้ หุ่นยนต์ว่ายน้ำได้พิสูจน์ให้เห็นถึงการต่อสู้ เติมแขนเสื้อท้ายให้เรียวท้ายให้โรโบ-สเนลฟิชว่ายเร็วขึ้น
สารที่หนานี้เป็นเนื้อเยื่อราคาถูกที่จะเติบโต Gerringer กล่าว ส่วนใหญ่เป็นน้ำ สิ่งหนึ่งที่ปลาที่อาศัยอยู่ใต้มหาสมุทรแปดกิโลเมตรมีมากมายเว็บตรง / บาคาร่าเว็บตรง
