เมืองที่ MoMA, พิพิธภัณฑ์วิทนีย์, พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิแทน และสถาบันอื่นๆ (สโลแกนหนึ่งของ AWC ที่น่าจดจำคือ “ คนทำงานศิลปะอย่าจูบตูด ”) การนัดหยุดงานครั้งแรกของ PASTA เกิดขึ้นในปีที่มีการก่อตั้ง และเมื่อNew York Timesรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้—ในบทความที่พาดหัวว่า“MOMA Gets a Taste of PASTA” — กระดาษระบุว่าสหภาพแรงงานเป็นกลุ่มคนงานกลุ่มแรกหลังจากได้รับการให้
สัตยาบันในสัญญา PASTA ได้นำการประท้วงครั้ง
ที่สองในปี 1973 ซึ่งมีขนาดใหญ่และดังกว่า และถูกมองว่าเป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงในโลกศิลปะ Artforumใส่รูปภาพจากการประท้วงบนหน้าปก และในการให้สัมภาษณ์ในประเด็นดังกล่าว สมาชิก PASTA ที่ไม่ปรากฏชื่อบอกกับนักวิจารณ์ Lawrence Alloway และ John Coplans ว่า “สาเหตุที่สหภาพนี้ดำรงอยู่ก็เพราะพิพิธภัณฑ์มีการจัดการที่แย่มาก” (ในขณะนั้น สมาชิกสหภาพกล่าวว่า พนักงาน
ประมาณ 170 คนจาก 400 คนที่ทำงานในสถาบันเป็น
ส่วนหนึ่งของ PASTA)แม้ว่าจะมีการประท้วงอื่นๆ ในระหว่างการเจรจาสัญญา แต่ก็ไม่มีการนัดหยุดงานครั้งใหญ่ของ PASTA อีกจนกระทั่งปี 2543 เมื่อพนักงาน 250 คนหยุดงานประท้วงซึ่งกินเวลา 134 วัน ในครั้งนั้น สาเหตุมาจากความกังวลว่าพิพิธภัณฑ์ได้ให้ความสำคัญกับการขยายตัว 650 ล้านดอลลาร์มากกว่าการให้พนักงานในสิ่งที่สมาชิกคิดว่าควรได้รับค่าจ้างที่ยุติธรรม และการหยุดงานประท้วงทำให้
พิพิธภัณฑ์ต้องยกเลิกการระดมทุน การฉายภาพยนตร์
และคอนเสิร์ต แม้ว่าสหภาพแรงงานจะถูกบังคับให้ยอมจำนนต่อข้อเรียกร้องด้านการรักษาพยาบาล แต่ MoMA ก็เสนอโครงสร้างค่าจ้างใหม่ให้กับพนักงาน และจิตวิญญาณของการนัดหยุดงานดังกล่าวยังคงหล่อหลอมความคิดของคนทำงานศิลปะในนิวยอร์กในปัจจุบันARTnewsติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านสิทธิคนทำงานศิลปะเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับมรดกของ PASTA — อเล็กซ์กรีนเบอร์เกอร์Julia Bryan-
Wilsonนักประวัติศาสตร์ศิลป์และผู้แต่ง2009)ในช่วงปี 1970
มีพลังในการจัดระเบียบมากมายเพื่อกดดันพิพิธภัณฑ์ให้ตระหนักว่าคนที่ทำงานที่นั่นเป็นคนงาน—พวกเขาไม่ได้หมายถึงการเสียสละสภาพการทำงานเพราะพวกเขาถูกขัดเกลาโดยสถาบวัฒนธรรมชั้นนำ แรงกดดันดังกล่าวมาจากทุกภาคส่วน และไม่ใช่เพียงเพราะมีการเคลื่อนไหวของสหภาพแรงงาน ผู้คนจำนวนมากในแนวหน้าเป็นผู้หญิงที่มีส่วนร่วมในขบวนการปลดปล่อยสตรี และมีความรู้สึกที่ชัดเจนว่าการ
กดขี่มาจากรอบด้าน มีความรู้สึกเร่งด่วนเกี่ยวกับวิธี
ที่พวกเขาจำเป็นต้องจัดการเรื่องต่าง ๆ และมารวมกันเป็นเสียงส่วนรวมในฐานะที่เป็นตัวตนเชิงสัญลักษณ์ MoMA ยังคงมีขนาดใหญ่มากในจิตสำนึกของโลกศิลปะ มันรับตำแหน่งผู้นำทางวัฒนธรรม ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ มันจะสะท้อนให้เห็น มีองค์กรอื่น ๆ ที่มีการสนทนาเกี่ยวกับการรวมเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ PASTA ทำ แต่ PASTA กลายเป็นกลุ่มที่มองเห็นได้ชัดเจนที่สุด
